غلام‌حسین ساعدی رمان «ترس و لرز» را سال هزاروسیصدو‌چهل‌وشش با تمرکز بر بوم و جغرافیای جنوب ایران نوشت

این رمان که در واقع مجموعه‌ای‌ست از شش داستان کوتاه به‌هم ‌پیوسته راوی خطه‌ای در ناکجاآبادِ جنوب است با شخصیت‌های مشترک و محیطی ثابت. شخصیت‌هایی که عموماً با بیگانه یا ناشناخته‌هایی مواجه می‌شوند و واکنش‌هایی خام و اغلب عجیب و ترسناک نشان می‌دهند. 

این فرم (مجموعه‌ای از چند داستان به‌هم‌پیوسته) را ساعدی در «عزادارن بیل» هم تجربه کرده بود که موفقیت این دو کتاب، گواهی بر موفق بودن او در اجرای چنین تجربه‌ای‌ست؛ تجربه‌ای که بعدها در فرم و شکلی دیگر مورد توجه داستان‌نویس‌هایی از جمله بیژن نجدی هم قرار گرفت

درباره‌ی غلام‌حسین ساعدی: ساعدی (زادهٔ ۲۴ دی ۱۳۱۴، تبریز – درگذشتهٔ ۲ آذر ۱۳۶۴، پاریس) با نام مستعارِ گوهرمراد، نویسنده و پزشک ایرانی بود. او #نمایشنامه هم می‌نوشت و پس از بهرام بیضایی و اکبر رادی از نامدارترین نمایشنامه‌نویسان زبان فارسی به‌شمار می‌رود.از آثار برجسته او می‌توان به نمایش‌نامه «چوب‌به‌دست‌های ورزیل» و مجموعه داستان «عزاداران بیل» اشاره کرد. فیلم‌های مشهوری مانند «گاو» و «دایره مینا» بر اساس نوشته‌های او ساخته شده‌اند و بسیاری فیلم‌های دیگر هم بی‌ذکر نامی از او (از جمله «اژدها وارد می‌شود») با نگاهی به ایده‌ی آثار درخشانی مانند «ترس و لرز» ساخته شده‌اند. ساعدی در خلق دیالوگ‌های زنده و پویا مهارت داشت و از آن‌ها برای پیش‌برد داستان و تعمیق شخصیت‌ها بهره می‌برد. تجربیات او به عنوان روان‌پزشک نیز در آثارش منعکس شده و به تحلیل روان‌شناختی شخصیت‌ها کمک می‌کرد. فضاسازی‌های او اغلب تلخ و بر مبنای فقر اقتصادی و فرهنگی‌ست که به ایجاد حس همذات‌پنداری در خواننده منجر می‌شود

از طریق سایت حامی باش چه در ایران، چه خارج از ایران، با دُنیت‌کردن یا همون همت عالی، از خرقه حمایت کنید